Η ζωή ξέρει.

Κι εγώ την εμπιστεύομαι.

Είπε ο Ρένος Χαραλαμπίδης στην ταινία του

ΦΤΗΝΑ ΤΣΙΓΑΡΑ

..κι εγώ κόλλησα!!!

Μακράν από τις πιο ατμοσφαιρικές ταινίες που έχω δει! Δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα αυτή η βραδινή τους βόλτα στην άδεια καλοκαιρινή Αθήνα..

Ήθελα να είμαι κι εγώ μια "Σοφία" και να γνωρίσω έναν Ρένο που να "θέλει να με εντυπωσιάσει"!

Η μουσική υπόκρουση με αποκορύφωμα το τραγούδι της Πασπαλά "Λευκό γιασεμί", είναι ότι πιο όμορφο θα μπορούσε να ακούγεται από πίσω.

Το σενάριο πολύ όμορφο, το μοντάζ και η φωτογραφία αξιοθαύμαστα, οι χαρακτήρες μοναδικοί και ο ερωτισμός διάχυτος.

Το κατά τα άλλα ευφάνταστο και ερωτικό τέλος, ενώ δίνει στον θεατή την αίσθηση της κάθαρσης, εμένα με άφησε με την απορία αν αυτό τελικά συνέβη ή ήταν στη φαντασία του πρωταγωνιστή.

Στην απλότητα αυτής της ταινίας σίγουρα κρύβεται η ομορφιά και η αξία της.

Το πόσο πολύ μου άρεσε, φαίνεται από το γεγονός ότι πήγα να κλάψω από την εισαγωγή της και μόνο!!!

Δείτε την και ίσως με καταλάβετε........

Προσεχώς...

..ανάρτηση.

Ρόδα είναι...

Η ζωή είναι μια τεράστια ρόδα που γυρίζει συνεχώς και αδιαλείπτως.
Εμείς και οι γύρω μας βρισκόμαστε πάνω σε αυτή τη ρόδα και αφηνόμαστε να μας παρασύρει στη δύνη της.
Η ρόδα αυτή άλλοτε μας έχει πάνω κ άλλοτε κάτω.
Άλλοτε στη θέση μας θα έρθει κάποιος άλλος και άλλοτε θα μπούμε εμείς στη θέση κάποιου άλλου.
Αυτό είναι άλλωστε και το νόημά της.

Η αέναη κίνησή της δεν μας αφήνει και πολλά όρια διαφυγής.

Κι όμως ένα είναι το κλειδί.. όταν καταλάβεις ότι δεν είσαι πια η μηχανή που γυρίζει τη ρόδα αυτή, να κάνεις την ανατροπή, την αλλαγή και να μεταφερθείς σε μια άλλη πραγματικότητα και τελικά σε μια άλλη ρόδα!

Γιατί όλα στη ζωή έρχονται, φεύγουν και επανέρχονται.
Μπορεί με άλλη μορφή, μπορεί μέσω άλλων ανθρώπων, αλλά πάντα με την ίδια αρχή, μέση και το ίδιο προπάντων τέλος.


Τέσσερα χρόνια πριν είχα δει το 2 του Παπαϊωάννου στο Παλλάς.
Τότε δεν ήξερα. Ήμουν μικρή και απονήρευτη..
Τώρα ξέρω.

Δείτε βιντεάκι από την πιο τέλεια παιγμένη σκηνή κατ'εμέ αυτής της παράστασης.






Παράλληλοι δρόμοι, τρέχουμε για να συναντηθούμε.
Προσπαθούμε για το ακατόρθωτο... κι όμως τελικά... μένουμε με το σβηστό τσιγάρο στο χέρι....


Και ένα πολύ αγαπημένο τραγουδάκι για το τέλος........








Συγχωρέστε με που δεν σας επισκέπτομαι συχνά... είμαι σε φάση ανακατατάξεων και στη ζωή και στο μυαλό και μου μένει ελάχιστος χρόνος μετά από το καθημερινό σερί δουλειά-σχολή-ισπανικά...... θα επανορθώσω πάραυτα. :-)))

Υπερβολικό όριο σοβαρότητας.

Τις τελευταίες μέρες ζω ένα εσωτερικό δράμα!

Φτάνοντας σιγά-σιγά η ώρα για το πτυχίο μου, παρατηρώ ότι γύρω μου τα πάντα αλλάζουν με ρυθμούς απίστευτους προς το πιο σοβαρό.

Με τις φίλες μου για να βγω για ψώνια ή για απογευματινό καφέ, πρέπει πρώτα να κοιτάξω το πρόγραμμά μου και αντίστοιχα αυτές το δικό τους.

Όλοι είναι με μια δικαιολογία στο στόμα. "Δουλεύω", "δουλεύω πολύ", "πνίγομαι στη δουλειά".
ΟΚ παιδιά! Εσείς είσαστε που λέτε ότι έχει πέσει η αγορά και ότι δεν υπάρχουν δουλειές και ότι ο κόσμος κάθεται???

Η υπερβολική σοβαροφάνεια θα μας φάει.

Βγες πουλάκι μου έξω και διασκέδασε! Πότε θα ξαναείσαι 20, 25, 30 χωρίς οικογένεια και χωρίς ουσιαστικά μεγάλες υποχρεώσεις?

Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν απότομα και οι γύρω μου μου ζητάνε επιτακτικά να ωριμάσω, τότε αρχίζουν τα δύσκολα και ο δρόμος για όλους γίνεται ανηφορικός χωματόδρομος.

Και μου λένε όλοι να πάω να ψηφίσω! Εδώ δεν μπορώ να αποφασίσω τι ρούχα θα φορέσω στη δουλειά κάθε πρωί, θα είμαι και σε θέση να επιλέξω κάποιον που θα διαχειρίζεται κονδύλια και επιχορηγήσεις για να πει μεθαύριο ότι κάτι έκανε κ αυτός για την περιοχή μου??? Όχι κύριος! Δεν ψηφίζω! Έτσι είμαστε εμείς τα Μικρά και Τρελά! Πάμε κόντρα στο κύμα!

Αρνούμαι να μεγαλώσω, να ωριμάσω με τον τρόπο που θέλουν αυτοί. Θέλω να ζήσω πιο ανέμελα τη ζωή μου. Θέλω να φοράω κάθε μέρα ροζ και να μη με λένε Μπάρμπη. Θέλω να γελάω και να καπνίζω και να πίνω όποτε μου γουστάρει εμένα. Θέλω να πηγαίνω τις ποδηλατάδες μου και τους περιπάτους μου και δεν θέλω να ακούω "ωχ κι εσύ τώρα.. με τι κουράγιο θα τα κάνουμε αυτά? άραξε εδώ. καλά δεν είμαστε?". ΟΧΙ! Καλά ΔΕΝ είμαστε.



Εγώ θα ζήσω την ηλικία μου όχι σαν να είμαι 10 χρόνια μεγαλύτερη, αλλά σαν να είμαι όσο φαίνομαι. Τελεία και παύλα.