Είμαι μάλλον συνειδητοποιημένος άνθρωπος.. Μόλις σήμερα διαπίστωσα, με μεγάλη μου λύπη, πως με μια και μοναδική εξαίρεση, κανένας φίλος μου δεν μου ταιριάζει σαν άνθρωπος.
Και με το μου ταιριάζει, εννοώ ότι δεν είναι σαν κι εμένα. Και με το κανένας φίλος μου, μιλάω για ικανό πλήθος ανθρώπων του κοντινού μου περιβάλλοντος αλλά και από διαφορετικά περιβάλλοντα, κοντινά μου κι αυτά.
Όλοι μου οι φίλοι είναι μάλλον πιο ξενέρωτοι από εμένα (όχι ότι εγώ δεν είμαι ώρες-ώρες). Δεν τους αρέσει να βγαίνουμε, δεν τους αρέσει να κάνουμε πράγματα πέρα από τα τετρημένα.
Δεν τους αρέσουν τα ταξίδια. Αρνούνται να οργανώσουν τον χρόνο τους έτσι ώστε να καταφέρουμε ένα διημεράκι κάπου εδώ κοντά. Αρνούνται για το οποιονδήποτε λόγο να βγούμε έξω από τα σύνορα της Αθήνας. Ακόμα και στο Αττικό Πάρκο! Ούτε συζήτηση για πιο πέρα!
Οι συναντήσεις σε σπίτια είναι ελάχιστες, διότι το να καλείς φίλους σε σπίτια την σήμερον ημέρα είναι ενοχλητικό τελικά, παρά διασκέδαση!
Η έξοδος για διασκέδαση και χορό τους είναι βάρος! Ο ενθουσιασμός κρατάει μόνο μέχρι μία ώρα αφού κανονιστεί. Μετά ξεθυμαίνει. Ο καφές παίρνει τη θέση του σε τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως στα ίδια και τα ίδια μέρη.
Κάλεσα απόψε έναν γνωστό μου και ξέρετε τι μου είπε? Πάω θέατρο! Που να τολμίσω να το ξεστομίσω αυτό εγώ? Με τη δικαιολογία της "ακριβής" διασκέδασης θα με γιουχάρουν! Για να μην πω για πινακοθήκες και τέτοια... Τι να πω..
Εγώ είμαι άνθρωπος της δράσης και της κουλτούρας και όλα αυτά με κρατάνε πίσω. Αγαπώ τους φίλους μου φυσικά για αυτό που είναι, αλλά αγαπώ τον εαυτό μου περισσότερο. Η αδράνεια με σκοτώνει. Και η αδιαφορία τους για εμένα δεν με συγκινεί ιδιαίτερα.
Οι 3 καλύτεροι μου φίλοι, και ίδιοι με εμένα, είναι σκορπισμένοι στις άκρες τις Ελλαδας κι εγώ εγκλωβισμένη "στην πόλη που αγάπησα" να κοιτώ τους 4 τοίχους του σπιτιού μου ή τους 4 πολύχρωμους τοίχους της γνωστής καφετέρειας. Χωρίς καμία αλλαγή.. χωρίς τίποτα το διαφορετικό σε ένα τοπίο που δεν λέει να χειμωνίασει, ώστε να δώσει στους φίλους μου μια ακόμη δικαιολογία για το γιατί δεν βγαίνουμε.
.
ΥΓ προς φίλους κι όχι μόνο: Η ζωή είναι εκεί έξω και μας περιμένει να την ζήσουμε ΜΑΖΙ! Η ζωή είναι στιγμές. Μην τις προσπερνάτε!
ΥΓ2: Η κριτική στα συναισθήματά μου δεν είναι δεκτή. Ο διάλογος όμως είναι πάντα κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.
3 σχόλια:
Κάποια στιγμή παρόμοιο πρόβλημα πιστεύω αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι. Για παράδειγμα οι φίλοι μου που έχουνε μείνει πίσω στη Λάρισα δεν έχουν προχωρήσει σε αρκετά πράγματα. Από την άλλη και εδώ δυσκολευόμουνα να κάνω κάποια πράγματα που θέλω.
Εκεί κάνει κανείς κυρίως δύο πράγματα. Καταρχάς ανοίγει τον κύκλο του (ακόμη και το ίντερνετ είναι διέξοδος, γνωρίζοντας κόσμο εννοώ). Και έπειτα αρχίζει και κάνει συμβιβασμούς με τους φίλους του. Δεν μπορείς να ακολουθείς εσύ συνέχεια και να στερείσαι αυτά που πραγματικά σου αρέσουν.
Στο κάτω-κάτω, γιατί να αφήνεις να σε βουλιάζουν οι περιστάσεις, ενώ εσύ θέλεις να προχωρήσεις;
Μεσα στο μυαλό μου εισαι!!!
Ειναι καταπληκτικο αυτο! Μα να με καταλαβαινουν ανθρωποι που δεν με εχουν γνωρισει κι οχι οι φιλοι μου?
Πως το εξηγείτε αυτό γιατρέ μου?
Οι συμβιβασμοί είναι πολλοί, αλλά έλα που δεν εχω άλλους φίλους!
Αυτό με το άνοιγμα του κύκλου πραγματικά είναι η λύση, αλλά θέλει χρόνο.
Ευχαριστώ πολύ!
σματς!
Στην τελική, αν όλα αποτύχουν, μπορέις να βάλεις μεγάλες αφίσσες με τοπία και όμορφα μέρη ανα τον κόσμο στους 4 τοίχους του σπιτιού σου!!
:-P
Πλάκα κάνω, θα δεις πως θα γνωρίσεις και άλλους ανθρώπους περισσότερο ενδιαφέροντες και με περισσότερα κοινα σημεία!
Αλίμονο αν έμενες με όσους γνωρίζεις ως τώρα!
Υπομονή!
:-)
Δημοσίευση σχολίου