Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Στόχοι.

Πάγιο το θέμα κ ο προβληματισμός περί στόχων στο μυαλό μου.

Θέτουμε στόχους->προσπαθούμε-> ξεπερνάμε τα εμπόδια-> κατακτούμε τους στόχους μας.

Λογική η σειρά.

Είναι όμως θεμητό να είμαστε προσκολλημένοι σε αυτή τη νοοτροπία του κυνηγιού των στόχων, χωρίς να υπάρχει τίποτε άλλο που να μας απασχολεί, ή η καλύτερη τακτική είναι η πλήρης και αναπόσπαστη προσύλωσή μας σε αυτό το κυνήγι?

Όταν υπάρχουν ισορροπίες στα πράγματα, υπάρχει κ ισορροπία μέσα μας, με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολη η επίτευξη των όποιον στόχων.

Η ψύχωση για την υλοποίησή τους μας παρασύρει στην αποξένωση και ίσως να μας οδηγήσει ακόμα κ στην υπερκόπωση, εαν οι προσπάθειές μας ξεπερνούν ακόμα κ τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το να ξέρουμε τι θέλουμε κ να το προσπαθούμε είναι απαραίτητο ωστε να προχωρήσουμε κ να εξελιχθούμε. Εαν όμως αυτό είναι το μόνο που απασχολεί το μυαλό μας και την καθημερινότητά μας, τότε παύει να είναι υγειές κ είναι απαραίτητο να το αντιληφθούμε άμεσα, διότι μας πηγαίνει πίσω σε απλά καθημερινά πράγματα και μας αποξενώνεί από τους γύρω μας.

1 σχόλιο:

Aspa είπε...

Καλώς σε βρήκα! Ωραίο το θέμα της ανάρτησής σου και νομίζω ότι μοιάζουμε αρκετά στον τρόπο σκέψης.
Προσπαθώ να ακολουθώ το μοντέλο επίτευξης στόχων του Anthony Robbins που διδάσκει πώς να θέτουμε στόχους σε όλους τους τομείς της ζωής ταυτόχρονα (Καριέρα, Υγεία, Φιλίες, Σχέση με σύντροφο, Αναψυχή κλπ) και όχι μόνο σε έναν. Δεν είναι εύκολο βέβαια, αλλά το ζητούμενο είναι όπως λες κι εσύ η ισορροπία.
Εύχομαι καλό βράδυ!