Στόχοι.

Πάγιο το θέμα κ ο προβληματισμός περί στόχων στο μυαλό μου.

Θέτουμε στόχους->προσπαθούμε-> ξεπερνάμε τα εμπόδια-> κατακτούμε τους στόχους μας.

Λογική η σειρά.

Είναι όμως θεμητό να είμαστε προσκολλημένοι σε αυτή τη νοοτροπία του κυνηγιού των στόχων, χωρίς να υπάρχει τίποτε άλλο που να μας απασχολεί, ή η καλύτερη τακτική είναι η πλήρης και αναπόσπαστη προσύλωσή μας σε αυτό το κυνήγι?

Όταν υπάρχουν ισορροπίες στα πράγματα, υπάρχει κ ισορροπία μέσα μας, με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολη η επίτευξη των όποιον στόχων.

Η ψύχωση για την υλοποίησή τους μας παρασύρει στην αποξένωση και ίσως να μας οδηγήσει ακόμα κ στην υπερκόπωση, εαν οι προσπάθειές μας ξεπερνούν ακόμα κ τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το να ξέρουμε τι θέλουμε κ να το προσπαθούμε είναι απαραίτητο ωστε να προχωρήσουμε κ να εξελιχθούμε. Εαν όμως αυτό είναι το μόνο που απασχολεί το μυαλό μας και την καθημερινότητά μας, τότε παύει να είναι υγειές κ είναι απαραίτητο να το αντιληφθούμε άμεσα, διότι μας πηγαίνει πίσω σε απλά καθημερινά πράγματα και μας αποξενώνεί από τους γύρω μας.