Το παιδί και το ακριβό παιχνίδι.

Όταν σε ένα παιδί δώσεις ένα παιχνίδι, ακριβό, φανταχτερό και το πιο "μουράτο" που έχει βγει αυτή τη στιγμή στο εμποριο, χωρίς να του δείξεις πως να το χειρίζεται, το πιθανότερο είναι να στο γυρίσει εντελώς κ τελείως διαλυμένο.

Τότε εσύ θα του φωνάξεις, θα.. , θα.... αλλά στο τέλος θα του πάρεις κι άλλο παιχνίδι.

Μια μάπα βέβαια, έτσι ώστε να μην τα κλαις μετά τα λεφτά σου.

Αλλά όμως το παιδάκι, που σημειωταίων δεν είναι χαζό, το παιχνίδι αυτό θα το προσέχει σαν τα μάτια του κ θα κάτσει να το μάθει χωρίς να το διαλύσει.

Κι έτσι μετά από κάποιο καιρό και αφού έχει μάθει αρκετά πράγματα για τα τελευταίας τεχνολογίας παιχνίδια, θα σου ζητήσει ένα τόσο τέλειο όσο αυτό που του είχες πρωτοδώσει.

Εσύ τότε θα ανακαλέσεις στη μνήμη σου πως σου επέστρεψε το πρώτο εκείνο παιχνίδι, και με βροντερή φωνή θα του αρνηθείς να του αγοράσεις ένα ίδιο. (πάντα με την προϋπόθεση ότι έχεις τη δυνατότητα)


Το παιδάκι θα σου γυρίσει την πλάτη στενοχωρημένο και θα κατηγορεί τον εαυτό του που έδειξε στο γονιό του μια τόσο κακή συμπεριφορά, χαλώντας το καλό και ακριβό παιχνίδι.



Και τώρα πείτε μου.... ποιος φταίει εδώ..?

Το παιδάκι που το χάλασε ή ο γονιός που δεν του έδωσε την ευκαιρία να του δείξει 2 πραγματάκια για το παιχνίδι, ώστε να το παίζει το παιδί και να το ευχαριστιέται κ αυτό αλλά και ο ίδιος ο γονιός?



ΥΓ: Ζώ!
Αλλά σε άλλους ρυθμούς! Πρωί: διάβασμα, μεσημέρι: φαΐ, απόγευμα: διάβασμα!
Είμαι με ένα βιβλίο παραμάσχαλα!
Συμπέρασμα... μάλλον είμαι και πολύ φυτό!!!!!! Αλλά δεν με νοιάζει, γιατί και τα τριαντάφυλλα είναι φυτά και είναι πανέμορφα!!!!!