Ιστορίες Γραφείου

Η Άνοιξη θέλει να μας έχει στην πρίζα, γι'αυτό δε λέει με τίποτα να καλοκαιριάσει. Σήμερα ο άνεμος λυσομανάει! Ακόμη και μες στο λιμάνι του Πειραιά έχει κύματα (υπερβολική!).


Ε, λοιπόν εγώ αυτά δεν τα σηκώνω. Κι έτσι σήμερα δεν ξύπνησα με την καλύτερη διάθεση που θα μπορούσα να έχω.


Μπαίνοντας στο γραφείο, εγώ με κατεβασμένα μούτρα και με ένα ξερό"καλημέρα", χωρίς ίχνος ειλικρίνειας στη φωνή  μου, βλέπω το συνεργάτη με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!

Και να αρχίζει! "Τι κάνεις Μικρό? Καλά είσαι Μικρό?? Ωραία μέρα έχει τώρα! Α! Φανταστική δε μπορείς να πεις!".

Και να αναρωτιέμαι εγώ, που δεν με έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια, τι πρέπει να κάνω!

Ξαφνικά, πετάει την ατάκα φεύγοντας: "Καφέ θα φτιάξεις σήμερα?" μαζί με την υπόσχεση ότι θα ξανάρθει σε λίγη ώρα.


Ααααααμ έτσι πες μου ωρε άνθρωπε! Θες να σου φτιάξω καφέ και με άρχισες τα χαμόγελα και τις ωραίες μέρες και τα τι κάνεις!

Επί πολλές μέρες λόγω τροφικής δηλητηρίασης δεν έπρεπε να πιω καφέ κι έτσι δεν έβαζα καφέ με την καφετιέρα και τους έλειψε όπως φαίνεται "η υπηρεσία" μου!


Αλλά όοοοοχι κύριος! Θα φτιάξω καφέ! Αλλάαα μόνο για μένα! Κι αν θες κούνα λιγάκι κι εσύ το χεράκι σου και βάλε την καφετιέρα στην πρίζα. Δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε χρονοβόρο.

Όπως θα λεγε κι η κολλητή μου: άντρες.. τι περιμένεις! τα θέλουν όλα στο χέρι!