Υπερβολικό όριο σοβαρότητας.

Τις τελευταίες μέρες ζω ένα εσωτερικό δράμα!

Φτάνοντας σιγά-σιγά η ώρα για το πτυχίο μου, παρατηρώ ότι γύρω μου τα πάντα αλλάζουν με ρυθμούς απίστευτους προς το πιο σοβαρό.

Με τις φίλες μου για να βγω για ψώνια ή για απογευματινό καφέ, πρέπει πρώτα να κοιτάξω το πρόγραμμά μου και αντίστοιχα αυτές το δικό τους.

Όλοι είναι με μια δικαιολογία στο στόμα. "Δουλεύω", "δουλεύω πολύ", "πνίγομαι στη δουλειά".
ΟΚ παιδιά! Εσείς είσαστε που λέτε ότι έχει πέσει η αγορά και ότι δεν υπάρχουν δουλειές και ότι ο κόσμος κάθεται???

Η υπερβολική σοβαροφάνεια θα μας φάει.

Βγες πουλάκι μου έξω και διασκέδασε! Πότε θα ξαναείσαι 20, 25, 30 χωρίς οικογένεια και χωρίς ουσιαστικά μεγάλες υποχρεώσεις?

Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν απότομα και οι γύρω μου μου ζητάνε επιτακτικά να ωριμάσω, τότε αρχίζουν τα δύσκολα και ο δρόμος για όλους γίνεται ανηφορικός χωματόδρομος.

Και μου λένε όλοι να πάω να ψηφίσω! Εδώ δεν μπορώ να αποφασίσω τι ρούχα θα φορέσω στη δουλειά κάθε πρωί, θα είμαι και σε θέση να επιλέξω κάποιον που θα διαχειρίζεται κονδύλια και επιχορηγήσεις για να πει μεθαύριο ότι κάτι έκανε κ αυτός για την περιοχή μου??? Όχι κύριος! Δεν ψηφίζω! Έτσι είμαστε εμείς τα Μικρά και Τρελά! Πάμε κόντρα στο κύμα!

Αρνούμαι να μεγαλώσω, να ωριμάσω με τον τρόπο που θέλουν αυτοί. Θέλω να ζήσω πιο ανέμελα τη ζωή μου. Θέλω να φοράω κάθε μέρα ροζ και να μη με λένε Μπάρμπη. Θέλω να γελάω και να καπνίζω και να πίνω όποτε μου γουστάρει εμένα. Θέλω να πηγαίνω τις ποδηλατάδες μου και τους περιπάτους μου και δεν θέλω να ακούω "ωχ κι εσύ τώρα.. με τι κουράγιο θα τα κάνουμε αυτά? άραξε εδώ. καλά δεν είμαστε?". ΟΧΙ! Καλά ΔΕΝ είμαστε.



Εγώ θα ζήσω την ηλικία μου όχι σαν να είμαι 10 χρόνια μεγαλύτερη, αλλά σαν να είμαι όσο φαίνομαι. Τελεία και παύλα.